قرآن‌کریم
DOI: 10.22051/tqh. 2017.8052.1095
ابن‌بابویه، محمدبن‌على. معانی الأخبار. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ۱۴۰۳ق.
ابن‌شهر آشوب، محمدبن‌على. مناقب آل ابی‌طالب(ع). قم: انتشارات علامه. ۱۳۷۹ق.
ابن‌منظور، محمد. لسان العرب. بیروت: دار احیاء التراث العربی. ۱۴۰۸ق.
استرآبادى، على. تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ۱۴۰۹ق.
بحرانى، سیدهاشم‌بن‌سلیمان. البرهان فی تفسیر القرآن. قم: بعثه. ۱۴۱۵ق.
برقی، احمدبن‌محمدبن‌خالد. المحاسن. قم: دار الکتب الإسلامیة. ۱۳۷۱ق.
جوادی آملی، عبدالله. تسنیم. قم: اسراء. ۱۳۷۹.
جوهری، اسماعیل‌بن‌حماد. الصحاح. بیروت: دار العلم. ۱۴۰۷ق.
حویزی، عبدعلی‌بن‌جمعه. تفسیر نور الثقلین. قم: اسماعیلیان. ۱۴۱۵ق.
راد، علی، ابوالحسن مؤمن‌نژاد. «مبانی ادبی و زبان‌شناختی جری و تطبیق در تفسیر قرآن»، تحقیقات علوم قرآن و حدیث. ش۳۳، بهار۱۳۹۶، ۵۷تا۷۹.
راغب اصفهانی، حسین‌بن‌محمد. المفردات فی غریب القرآن. بیروت: دار العلم. ۱۴۱۲ق.
رضایی اصفهانی، محمدعلی. «تجلی جاودانگی قرآن در قاعدۀ جری و تطبیق»، اندیشۀ دینی. ش۲۵، زمستان۱۳۸۶، ۵۱تا۶۶.
رضایی کرمانی، محمدعلی. «روش‌های به‌کارگیری قاعدۀ جری و تطبیق در حوزۀ فهم قرآن»، پژوهش‌های قرآنی. ش۸۰، پاییز۱۳۹۵، 4تا27.
سلیمی زارع، مصطفی. «جایگاه روایات جری و تطبیق در فرایند تفسیر قرآن»، پژوهش‌های قرآنی. ش۷۳، بهار۱۳۹۲، 124تا۱۴۱.
شاکر، محمدکاظم. روش‌های تأویل قرآن. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ۱۳۷۶.
طباطبایی، محمدحسین. المیزان فی تفسیر القرآن. بیروت: اعلمی. ۱۳۹۰ق.
طباطبایی، محمدحسین. قرآن در اسلام. تهران: دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۵۳.
طبرسى، فضل‌بن‌حسن. مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن. تهران: ناصر خسرو. ۱۳۷۲.
طریحی، فخرالدین. مجمع البحرین. تهران: کتاب‌فروشی مرتضوی. ۱۳۷۵.
عیاشى، محمدبن‌مسعود. تفسیر العیاشی. تهران: مکتبة العلمیة الإسلامیة. ۱۳۸۰ق.
فراهیدی، خلیل‌بن‌احمد. کتاب العین. قم: هجرت. ۱۴۱۰ق.
فیض کاشانى، محمدمحسن‌بن‌شاه‌مرتضى. تفسیر الصافی. تهران: صدر. ۱۴۱۵ق.
قمى، على‌بن‌ابراهیم. تفسیر القمی. قم: دار الکتاب. ۱۳۶۳.
قهاری کرمانی، محمدهادی. «ماهیت تأویل قرآن در آیات و روایات و بررسی دیدگاه‌های مشهور بر اساس آن»، پژوهشنامۀ تأویلات قرآنی. ش۳، پاییز و زمستان۱۳۹۸، ۶۷تا۹۵.
کلینى، محمدبن‌یعقوب. الکافی. تهران: دار الکتب الإسلامیة. ۱۴۰۷ق.
لک‌زایی، صغری و زهرا قاسم‌نژاد. «جری و تطبیق در احادیث امام رضا(ع)»، بینات. ش۸۶ و ۸۷، تابستان و پاییز۱۳۹۴، 185تا194.
مجلسى، محمدباقربن‌محمدتقى. بحار الأنوار. بیروت: دار إحیاء التراث العربی. ۱۴۰۳ق.
مسعودی صدر، هدیه. «کاربرد جری و تطبیق در تفسیر قرآن»، مطالعات قرآنی. ش۳۴، تابستان۱۳۹۷، ۱۵۳تا۱۷۵.
مصطفوی، حسن. التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب. ۱۳۶۰.
نصیری، علی. «جری و تطبیق در المیزان»، علوم و معارف قرآنی. ش۲، تابستان۱۳۷۵، ۷۸تا۹۶.
نصیری، علی. رابطۀ متقابل کتاب و سنت. تهران: انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ دینی. ۱۳۸۵.
نفیسی، شادی. «مبانی جری و تطبیق از دیدگاه علامه طباطبایی»، قرآن‌شناخت. ش۱۲، پاییز و زمستان۱۳۹۲، ۵تا۲۶.
نفیسی، شادی. علامه طباطبایی و حدیث. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی. ۱۳۸۴.
نورایی، محسن. «بررسی قاعدۀ تفسیری جری و تطبیق با تأکید بر به کارگیری آن در سیرۀ معصومان(ع)»، آموزه‌های قرآنی. ش۱۴، پاییز و زمستان۱۳۹۰، ۳۱تا۴۴.
هاشمی نشلجی، علی. معیار‌های جری و تطبیق از نگاه علامه طباطبایی. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی. ۱۳۹۸.
یزدان‌پناه، یدالله. «جری و تطبیق، روش‌ها و مبانی آن»، حکمت عرفانی. ش۴، پاییز و زمستان۱۳۹۱، ۷تا۳۲.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله