یکی از حوزه های مهم مطالعات تفسیری خاورشناسان، بررسی صحت انتساب و تاریخ گذاری متون کهن تفسیری است. اللغات فی‌القرآن منسوب به ابن عباس مجموعه‌ای مشتمل بر بیش از سیصد واژة قرآن به ترتیب سوَر است که در آن واژه ها با انتساب به لهجة یکی از قبایل عرب یا زبانی بیگانه مانند فارسی، سریانی، نبطی،... معنا شده است. ونزبرو با استناد به تحلیل ادبی، و ریپین با همین شیوه و اندک توجهی به سند در انتساب اللغات به ابن عباس تشکیک کردند. این مقاله ضمن بررسی و نقد آرای این دو خاورشناس به بررسی تطبیقی اللغات با تفاسیر متقدم می پردازد.
کلید واژه ها: اللغات فی القرآن، ونزبرو، ریپین، زبان قرآن، واژه های دخیل (بیگانه)در قرآن.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله