Examining the Rhetoric of the Supplication of two Prophets (Zechariah and Noah) in the Qur’an

Document Type : پژوهشی

Authors

• Hasan A’zami Khowayrd ¹
• Mortaza Cheraghchi ²
• Hanieh Jarfi ²

¹ Ph.D. Graduate in Arabic Language and Literature

² Ferdowsi University of Mashhad

10.22067/naqhs.v50i1.43805

Abstract

The present research topic is examining the rhetoric aspects of some supplication of Prophets Zechariah and Noah, in which the word rabb (Lord) and its derivatives are specifically employed in the beginning or the middle of it. The overall objective of the research is to indicate the role of supplication style in cognition of the Qur’an’s rhetoric and the domain of its impact on the addressees and drawing up a new plan in analyzing the rhetoric aspects of literary Holy Scriptures. The research method used here is descriptive-analytical and its most important achievements include: A. the supplications containing the word Lord and its derivatives in the Qur’an are often in the form of demand and request. B. The supplication of the two Prophets in particular are characterized by outstanding features such as accurate choice of vocabulary, change of expression style, or withdrawal from the customary, of which the most important components are priority or posteriority, omission brevity, verbosity without disrupting the meaning, change in address (iltifāt), and beautiful imageries and mostly materialized through expressive arrangements such as metaphors, allegories, and allusions. C. the Noah’s language and tone, according to the demands of the circumstance, is more decisive, more forthright, more threatening,
and has a more admonishing function. But Zechariah’s language is one of supplication, tenderness, and mercy. It is hoped that this brief article can be considered as a green leaf on the branches of the fruitful tree of modern Qur’anic researches.

Keywords

• the Holy Qur’an, rhetoric of supplication
• prophet Zechariah
• prophet Noah
• rabb and its derivatives

---

References

قرآن کریم

ابن عاشور، محمد بن طاهر، التحریر و التنویر، مؤسسة التاریخ، بیروت، 2000م.

ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم، غریب القرآن، تحقیق: أحمد صقر، دارالکتب العلمیه، بیروت، 1398ق.

ابی السعود، محمد العمادی، ارشاد العقل السلیم، دارالکتب العلمیه، بیروت، 1999م.

الأزهری، ابومنصور، تهذیب اللغة، تحقیق: د. عبدالحلیم جبار، الدار المصریه للتالیف و النشر، بی جا، 1964م.

الاندلسی الغرناطی، أبو حیان، البحر المحیط، دار الکتاب الاسلامی، القاهره،1992م.

البستانی، محمود، تاریخ الادب العربی فی ضوء المنهج الاسلامی، مجمع البحوث الاسلامیه، مؤسسة الطبع و النشر للآستانة الرضویة المقدسة، مشهد، 1413ق.

البیضاوی، ناصر الدین عبدالله، انوار التنزیل و اسرار التأویل، دارالکتب العلمیه، بیروت، 1999م.

الجرجانی، عبدالقاهر، دلائل الاعجاز، تعلیق: د. محمد محمود شاکر، مکتبه الخانجی، القاهره، 1989م.

الجرجانی، عبدالقاهر ، اسرار البلاغه فی علم البیان، تعلیق: سید محمد رشید رضا، دارالمعرفه للطباعه و النشر، بیروت، 1404ق.

خلف، حسن، بررسی جلوه‏های زیباشناختی صحیفة سجادیه، پایان نامه جهت دریافت درجه دکتری رشته زبان و ادبیات عرب، دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، 1393ش.

الراغب الاصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، دارالمعرفه، بیروت، 1998م.

الزجاج، ابواسحاق، معانی القرآن و اعرابه، تحقیق: د. عبدالجلیل الشلبی، عالم الکتب، بیروت، 1988م.

الزمخشری، جارالله، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، دارالکتاب العربی، بیروت، 1407ق.

سید قطب، ابراهیم، فی ظلال القرآن، دارالنشر، بی جا، 1988م.

السیوطی، جلال الدین، الاتقان فی علوم القرآن، 1978م، القاهره، 1978م.

الشوکانی، محمد بن علی، فتح القدیر، دارالکلم الطیب، دمشق- بیروت،1414ق.

الصابونی، محمد علی، صفوة التفاسیر، دارالکتب العلمیه، بیروت، 1999م.

الصعیدی، عبدالمتعال، بغیة الایضاح لتلخیص المفتاح، مکتبة الآداب و مطبعتها، القاهره، بی تا.

الفراء، ابو زکریا یحیی بن زیاد، معانی القرآن، تحقیق: احمد نجاتی و محمد علی النجار، الهیئه المصریه العامه للکتاب، مصر،1980م.

القزوینی، الخطیب، الایضاح فی علوم البلاغه، شرح: د. محمود عبدالمنعم الخفاجی، دار الکتاب اللبنانی، بی جا،1980م.

المبارک، مازن، الموجز فی تاریخ البلاغة، دارالفکر، دمشق، 1999م.

النجار، عبدالوهاب احمد، قصص الانبیاء، دارالکتب العلمیه، مصر، 1985م.

الهاشمی، احمد جواهر البلاغه فی المعانی و البیان و البدیع ، منشورات اسماعیلیان، بی جا، 1385ق.